Op zaterdag 15 april 1989 kwamen ongeveer 96 Liverpool-fans die de halve finale van de FA Cup tussen Liverpool en Nottingham Forest bijwoonden om het leven toen er een verliefdheid ontstond in het Hillsborough Stadium in Sheffield.Tot grote pijn van de families van de slachtoffers duurt het juridische proces om de feiten vast te stellen en schuld toe te schrijven voor de ramp in Hillsborough al meer dan dertig jaar.
Met 96 doden en 766 gewonden blijft Hillsborough de ergste sportramp in de Britse geschiedenis.
Later dit jaar onderzoekt Anne in een nieuw ITV-drama de poging van gerechtigheidsactiviste Anne Williams om de waarheid te achterhalen over wat er is gebeurd, nadat ze weigerde het officiële verslag van de dood van haar 15-jarige zoon Kevin in Hillsborough te geloven.
Hier legt sporthistoricus Simon Inglis uit hoe de Hillsborough-ramp zich ontvouwde en waarom de juridische strijd om te bewijzen dat Liverpool-fans onrechtmatig zijn gedood meer dan 27 jaar heeft geduurd...
Gedurende de 20e eeuw trok de FA Cup – opgericht in 1871 en misschien wel de beroemdste binnenlandse voetbalcompetitie ter wereld – grote aantallen mensen.Aanwezigheidsregistraties waren gebruikelijk.Het Wembley Stadion zou niet ontstaan zijn, zoals het was in 1922-1923, zonder de buitengewone aantrekkingskracht van de Cup.
Traditioneel werden de halve finales van de beker gespeeld op neutraal terrein, waarvan Hillsborough, de thuisbasis van Sheffield Wednesday, een van de meest populaire is.Ondanks dat er op het nippertje 38 fans gewond raakten tijdens een halve finale in 1981, werd Hillsborough, met een capaciteit van 54.000, beschouwd als een van de mooiste stadions van Groot-Brittannië.
Als zodanig organiseerde het in 1988 zonder incidenten nog een halve finale, Liverpool v Nottingham Forest.Het leek daarom een voor de hand liggende keuze toen de twee clubs, toevallig, een jaar later, op 15 april 1989, elkaar in dezelfde wedstrijd moesten ontmoeten.
Ondanks dat Liverpool een grotere fanbase had, kreeg Liverpool, tot hun ergernis, net als in 1988, het kleinere Leppings Lane End van Hillsborough toegewezen, bestaande uit een zitlaag die toegankelijk was via één blok tourniquets, en een terras voor 10.100 staande toeschouwers, toegankelijk voor slechts zeven mensen. tourniquets.
Zelfs naar de maatstaven van de dag was dit ontoereikend en had het tot gevolg dat meer dan 5.000 Liverpool-supporters naar buiten drongen toen de aftrap van 15.00 uur naderde.Als de start van de wedstrijd was uitgesteld, was de verliefdheid wellicht onder controle geweest.In plaats daarvan gaf de wedstrijdcommandant van de politie van South Yorkshire, David Duckenfield, opdracht om een van de uitgangspoorten te openen, waardoor 2.000 fans erdoorheen konden rennen.
Degenen die rechts of links naar de hoekhokken gingen, vonden ruimte.De meesten gingen echter onbewust, zonder waarschuwingen van stewards of de politie, naar de toch al overvolle centrale pen, toegankelijk via een 23 meter lange tunnel.
Terwijl de tunnel zich vulde, werden degenen aan de voorkant van het terras tegen een stalen hekwerk gedrukt, dat in 1977 werd opgericht als maatregel tegen hooligan.Ongelooflijk genoeg begon de wedstrijd, terwijl de fans duidelijk leden in het volle zicht van de politie (die een controlekamer had met uitzicht op het terras), en duurde bijna zes minuten totdat er een halt werd toegeroepen.
Zoals vastgelegd op een gedenkteken op het Anfield-terrein in Liverpool, was Hillsborough's jongste slachtoffer de 10-jarige Jon-Paul Gilhooley, een neef van de toekomstige ster uit Liverpool en Engeland, Steven Gerrard.De oudste was de 67-jarige Gerard Baron, een gepensioneerde postbode.Zijn oudere broer Kevin had voor Liverpool gespeeld in de bekerfinale van 1950.
Zeven van de doden waren vrouwen, onder wie de tienerzussen Sarah en Vicki Hicks, wier vader ook op het terras zat en wier moeder getuige was van de tragedie die zich afspeelde vanaf de aangrenzende North Stand.
In zijn eindrapport van januari 1990 deed Lord Justice Taylor een aantal aanbevelingen, waarvan de bekendste was dat alle seniorenterreinen zouden worden omgebouwd tot uitsluitend zitplaatsen.Maar net zo belangrijk legde hij de voetbalautoriteiten en clubs ook een veel grotere verantwoordelijkheid op voor het beheer van het publiek, terwijl hij er tegelijkertijd bij de politie op aandrong beter opgeleid te zijn en de controle over het publiek in evenwicht te brengen met het bevorderen van positieve relaties.Zoals veel van de nieuw opkomende voetbalfanzines uit die tijd betoogden, waren onschuldige, gezagsgetrouwe fans het beu om als hooligans te worden behandeld.
Professor Phil Scraton, wiens vernietigende verslag Hillsborough – The Truth tien jaar na de noodlottige dag werd gepubliceerd, herhaalde velen toen hij de agenten ondervroeg die de hekken bemanden.“Het geschreeuw en de wanhopige smeekbeden… waren hoorbaar vanaf het perimeterspoor.”Andere commentatoren merkten op hoe wreed de lokale officieren waren geworden als gevolg van de Mijnwerkersstaking, vijf jaar eerder.
Maar de zwaarste schijnwerpers vielen op de wedstrijdcommandant van de politie, David Duckenfield.Hij had de taak slechts 19 dagen van tevoren toegewezen gekregen, en dit was zijn eerste grote spel onder controle.
Op basis van de eerste briefings van de politie legde The Sun de schuld voor de Hillsborough-ramp volledig bij de Liverpool-fans, waarbij ze hen ervan beschuldigden dronken te zijn en in sommige gevallen opzettelijk de noodhulp te belemmeren.Er werd beweerd dat fans op een politieagent hadden geplast en dat er geld was gestolen van de slachtoffers.Van de ene op de andere dag bereikte The Sun de paria-status op Merseyside.
Premier Margaret Thatcher was geen bewonderaar van voetbal.Integendeel, als reactie op het toenemende hooliganisme bij wedstrijden in de jaren tachtig was haar regering bezig met het aannemen van de controversiële Football Spectators' Act, die alle fans verplichtte zich aan te sluiten bij een verplicht identiteitskaartsysteem.Mevrouw Thatcher bezocht Hillsborough de dag na de ramp met haar perssecretaris Bernard Ingham en minister van Binnenlandse Zaken Douglas Hurd, maar sprak alleen met de politie en lokale functionarissen.Ze bleef de versie van de gebeurtenissen van de politie steunen, zelfs nadat het Taylor-rapport hun leugens had blootgelegd.
Niettemin, toen de tekortkomingen die inherent waren aan de wet op het voetbaltoeschouwers nu duidelijk werden, werden de voorwaarden ervan gewijzigd om de nadruk te leggen op de veiligheid van het stadion in plaats van op het gedrag van de toeschouwers.Maar Thatchers minachting voor voetbal werd nooit vergeten, en uit angst voor publieke reacties weigerden veel clubs een minuut stilte toe te staan ter gelegenheid van haar overlijden in 2013. Sir Bernard Ingham bleef intussen tot in 2016 de Liverpool-fans de schuld geven.
Tot grote pijn van de families van de slachtoffers heeft het juridische proces om de feiten vast te stellen en schuld toe te schrijven al meer dan dertig jaar geduurd.
In 1991 oordeelde een jury in de rechtbank van de lijkschouwer met een meerderheidsoordeel van 9–2 ten gunste van overlijden door ongeval.Alle pogingen om dat vonnis te herzien werden gedwarsboomd.In 1998 lanceerde de Hillsborough Family Support Group een particuliere vervolging van Duckenfield en zijn plaatsvervanger, maar ook dit was niet succesvol.Ten slotte kondigde de regering in het twintigste jubileumjaar aan dat er een Hillsborough Independent Panel zou worden opgericht.Het duurde drie jaar voordat werd geconcludeerd dat Duckenfield en zijn officieren inderdaad hadden gelogen om de schuld op de fans af te schuiven.
Vervolgens werd een nieuw gerechtelijk onderzoek bevolen, dat nog eens twee jaar zou duren voordat de jury het oorspronkelijke vonnis van de lijkschouwers vernietigde en in 2016 oordeelde dat de slachtoffers feitelijk op onrechtmatige wijze waren vermoord.
Duckenfield werd uiteindelijk in januari 2019 berecht bij Preston Crown Court, maar de jury slaagde er niet in om tot een oordeel te komen.Bij zijn nieuwe proces later datzelfde jaar werd Duckenfield, ondanks dat hij had toegegeven te hebben gelogen en met nauwelijks enige verwijzing naar de bevindingen van het Taylor Report, over het ongeloof van de Hillsborough-families vrijgesproken op beschuldiging van doodslag door grove nalatigheid.
Anne Willams, een parttime winkelmedewerkster uit Formby, weigerde het officiële verslag van de dood van haar 15-jarige zoon Kevin in Hillsborough te geloven en voerde haar eigen meedogenloze campagne.Vijf keer werden haar pleidooien voor rechterlijke toetsing afgewezen totdat in 2012 het Hillsborough Independent Panel het bewijsmateriaal onderzocht dat ze had verzameld – ondanks haar gebrek aan juridische opleiding – en het oorspronkelijke vonnis van overlijden door ongeval vernietigde.
Met bewijsmateriaal van een politieagente die haar zwaargewonde zoon had verzorgd, kon Williams bewijzen dat Kevin die dag tot 16.00 uur in leven was gebleven – lang na het grenspunt van 15.15 uur dat was vastgesteld door de eerste lijkschouwer – en dat daarom de politie en de ambulance dienst heeft gefaald in zijn zorgplicht.“Dit is waar ik voor heb gevochten”, zei ze tegen David Conn van The Guardian, een van de weinige journalisten die verslag deed van het hele juridische verhaal.“Ik was nooit van plan om op te geven.”Tragisch genoeg stierf ze slechts enkele dagen later aan kanker.
Op juridisch vlak blijkbaar niet.De aandacht van de actievoerders is nu gericht op het bevorderen van een 'Hillsborough-wet'.Als het wetsontwerp inzake openbare autoriteit (verantwoording) wordt aangenomen, wordt het aan ambtenaren opgelegd om te allen tijde in het algemeen belang te handelen, met transparantie, openhartigheid en openhartigheid, en voor nabestaanden om financiering te verkrijgen voor juridische vertegenwoordiging in plaats van juridische stappen te moeten ondernemen. vergoedingen zelf.Maar een tweede lezing van het wetsvoorstel is uitgesteld – het wetsvoorstel is sinds 2017 niet meer door het parlement gekomen.
Hillsborough-campagnevoerders waarschuwen dat dezelfde problemen die hun inspanningen belemmerden, nu worden herhaald in het geval van Grenfell Tower.
Luister naar architect Peter Deakins die zijn betrokkenheid bij de oprichting van het Grenfell-torengebouw bespreekt en nadenkt over de plaats ervan in de geschiedenis van de sociale woningbouw in Groot-Brittannië:
Enorm.Het Taylor-rapport adviseerde om na 1994 alle zitplaatsen op de grote terreinen te behouden, en dat de rol van de lokale autoriteiten onder toezicht zou moeten staan van een nieuw gevormde Football Licensing Authority (sindsdien omgedoopt tot de Sports Grounds Safety Authority).Een reeks nieuwe maatregelen met betrekking tot medische behoeften, radiocommunicatie, stewarding en veiligheidsbeheer zijn nu standaard geworden.Niet in de laatste plaats is de eis dat veiligheid nu de verantwoordelijkheid is van stadionexploitanten, en niet van de politie.Alle halve finales van de FA Cup worden nu op Wembley gehouden.
Vóór 1989 waren er tragedies geweest in Ibrox Park, Glasgow in 1902 (26 doden), Bolton in 1946 (33 doden), Ibrox opnieuw in 1971 (66 doden) en Bradford in 1985 (56 doden).Tussendoor waren er tientallen andere geïsoleerde dodelijke ongevallen en bijna-ongevallen.
Sinds Hillsborough hebben er geen grote ongelukken meer plaatsgevonden op de Britse voetbalvelden.Maar zoals Taylor zelf waarschuwde: de grootste vijand van veiligheid is zelfgenoegzaamheid.
Simon Inglis is de auteur van verschillende boeken over sportgeschiedenis en stadions.Hij rapporteerde over de nasleep van Hillsborough voor The Guardian and Observer en werd in 1990 benoemd tot lid van de Football Licensing Authority.Hij heeft twee edities van The Guide to Safety at Sports Grounds geredigeerd en is sinds 2004 redacteur van de Played in Britain-serie voor English Heritage (www.playedinbritain.co.uk).
Posttijd: 30 april 2020